Στον καιρό της προϊούσας νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης επικρατεί μία τρομερή εννοιακή σύγχυση, καλλιεργούμενη από ποικίλους πομπούς και με ποικίλους στόχους, προκειμένουν α επιτευχθεί η συνολική απαξίωση των αξιών και να επιβληθεί η ομοιογενοποιημένη κουλτούρα του διεθνούς εμπορίου και της νεοαποικιοκρατίας. Σε αυτό το πλαίσιο επιχειρείται πρωτίστως ένας ευτελισμός των εθνικών ταυτοτήτων με την κατασυκοφάντηση των στοιχείων που τις συντηρούν.
Κατ΄αρχάς, λοιδορείται ο πατριωτισμός ως εκδήλωση συντηρητικού ή ακόμη και φασιστικού φρονήματος αναγόμενος σε ρατσιστική και ολοκληρωτική ιδεολογία από τα ποικιλώνυμα ακροδεξιά αποβράσματα που επί τούτου στρατολογούν οι αρχιερείς τηςπαγκοσμιοποίησης ανά τον κόσμο. Έτσι επιτυγχάνεται η πρόκληση ενοχών σε όλους τους προοδευτικούς δημοκράτες που αγαπούν την πατρίδα τους και οδηγούνται στη διεστραμμένη αντίληψη ότι οι ελευθερόφρονες άνθρωποι πρέπει να σαρκάζουν ως επικίνδυνο απολίθωμα ενός εθνικιστικού παρελθόντος της ανθρωπότητας τον πατριωτισμό.
Φυσικά, αποσιωπάται πλήρως ότι πατριώτες υπήρξαν ανά τον κόσμο μερικοί από τους πιο προοδευτικούς λαούς. Αποσιωπάται ότι ο γαλλικός πατριωτισμός ήταν αυτός που γκρέμισε το Παλαιό Καθεστώς και διέδωσε τις αρχές του Διαφωτισμού στην Ευρώπη. Αποσιωπάται ότι οι Αμερικανοί πατριώτες ήταν αυτοί που πρώτοι ράπισαν ηχηρά τη Βρετανική αποικιοκρατία. Αποσιωπάται ότι ο πατριωτισμός του Σοβιετικού λαού γονάτισε τη ναζιστική θηριωδία στο Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο…
Έπειτα, επιστρατεύονται οι ορδές των μοντερνιστών οι οποίοι περιβάλλονται με την αίγλη της καλής υπέρ τους μαρτυρίας του παγκόσμιου κατεστημένου. Όσοι γελοιοποιούν τους αφελείς φιλοπάτριδες, τεχνηέντως καταλαμβάνουν αξιοζήλευτους θώκους στη νομενκλατούρα όλων τωνπτυχών του συστήματος και προπαγανδίζουν απροκάλυπτα τη “θεοσοφία” των αφανών“ εργοδοτών” τους. Έτσι, προβάλλεται ο κοσμοπολιτισμός ως η ιδεολογία των ισχυρών, άρα και η προσχώρησή σε αυτόν ώς η μόνη συνετή απόφαση κάθε νοήμονος ανθρώπου.
Βέβαια, αποκρύπτεται ότι ο διεθνισμός προϋποθέτει λαούς ισότιμους, με θάλλουσα εθνική ιδιοπροσωπία που να μπορούν όντως να προσφέρουν την υπέροχη ιδιομορφία τους στην οικοδόμηση του παγκόσμιου πολιτισμού.
Πολύ δύσκολη η θέση, λοιπόν, κάθε καλοπροαίρετου πολίτη μέσα σε αυτή λαίλαπα! Κατά πού να κλίνει; Αφενός δε νομιμοποιείται να παραδώσει στα ασελγή χέρια των φασιστόμουτρων τη φιλοπατρία. Εάν επιτρέψει την ιδεολογικοποίησή της από αυτούς που στερούνται οιασδήποτε σοβαρής πολιτικοκοινωνικής ιδεολογίας, παραδίδει τη χώρα του στον πνιγηρό εναγκαλισμό του ολοκληρωτισμού. Αν , πάλι, βολευτεί ο ίδιος στην εύκολη ταυτότητα του πατριώτη, ελλοχεύει ο κίνδυνος εκφυλισμού του σε μαζάνθρωπο – ανδρείκελο όλων όσοι θα επιχειρήσουν ναεκμεταλλευτούν την ημιτελή πολιτική του συνείδηση.
Τι δέον γενέσθαι;
Εφαρμογή της παλιντόνου αρμονίας των αντιθέτων στην καθημερινή πράξη: Αγαπώ την πατρίδα μου, αλλά δε μισώ τις πατρίδες των άλλων. Σέβομαι την παράδοσή μου και την αναδημιουργώ, όχι για να ομφαλοσκοπήσω αλλά για να προσφέρω απλόχερα τον πολιτισμό μου και στους άλλους λαούς. Για να γίνω πολίτης του κόσμου αριστίνδην και όχι πλουτίνδην, αξιώνομαι πρώτα τον τίτλο του ενεργού πολίτη στη χώρα μου, αρχόμενος από των μικρών, κατά τον Αριστοτέλη. Εννοώ τη φιλοπατρία ώς υπεράσπιση, κατ΄ αρχάς, της συνταγματικής τάξης, αλλά, όταν το κρίνω αναγκαίο, εξορμώ στα χαρακώματα και υπερασπίζομαι το πολίτευμά μου, την εθνική μου ακεραιότητα, το δικό μου τρόπο ζωής ενάντια στις ερπύστριες της παγκοσμιοποίησης.
Προβληματιστείτε!
Κάθε καλό και ουσιώδες στη ζωή εκκινεί από μία προσωπική περιπλάνηση στο ενδότερο είναι μας…
Δημήτρης Βουρλιωτάκης
