Όταν υποτιμάς κάποιον είναι σαν να τον μειώνεις, να τον απορρίπτεις, επειδή είναι αυτό που είναι. Στην πραγματικότητα ενεργείς με τις υποκειμενικές σου αξίες και κριτήρια και αυτό ενέχει τον κίνδυνο να αδικείς έναν άνθρωπο, επειδή δεν κατανοείς τις δικές του αξίες.
Όταν υποτιμάς, αποτρέπεις τον άνθρωπο να είναι ο εαυτός του μαζί σου, άρα καταδικάζεις έναν άνθρωπο από την πρόοδο του μόνο και μόνο επειδή δεν ταιριάζει σε σένα.
Όταν σε έχουν υποτιμήσει είναι χειρότερο σφάλμα να υποτιμάς, διότι κάνεις κάτι που για σένα είναι λάθος και επιβλαβές, το οποίο έχεις βιώσει και που δεν σου προσθέτει αξία. Τα κριτήρια επιλογής είναι κυρίως υποκείμενα για την διαλογή ανθρώπων, και ο καθένας έχει την αξία του που φαίνεται στο βάθος του χρόνου από την σταθερή του θέση αρετής και αξιών.
Δεν είμαστε λοιπόν σε θέση να κρίνουμε την κάθε αξία που έχει κυρίως υποκειμενικότητα εκτός και αν η κρίση του ανθρώπου έχει μεγάλη δόση ουδετερότητας και διαύγειας (δηλαδή να βλέπεις πέρα από τα φαινόμενα) και ορθολογισμού και με ουσιαστική απόδοχη, τα οποία είναι σπάνια στους ανθρώπους. Μπορείς να διαλέξεις με βάση τις ηθικές αξίες και την συναισθηματικη αισθητικη σου, αλλά όταν υποτιμάς δεν σε κάνει ανώτερο άνθρωπο, αντιθέτως δείχνει έλλειμμα ευαισθησίας και τρυφερότητας και αποδοχής.
Καλό θα ήταν να δίνουμε ευκαιρίες στους ανθρώπους διότι η πρώτη εκτίμηση για κάποιο μπορεί να είναι λανθασμένη καμιά φορά.
Είναι αυτό που θεωρώ συμπόνια στο διαφορετικό. Ας μην είμαστε προκατειλημμένοι την στιγμή που διακρίνουμε κάτι αισθητά καλό για εμάς σε έναν άνθρωπο και ας μπούμε στην θέση του καμιά φορά.
Μπορείς να μην δεχτείς κάποιον, αλλά θεωρώ ότι επιβάλλεται να σεβαστείς την ύπαρξη του. Το τονίζω, ότι η θεώρηση μου αυτή είναι περισσότερο υποκειμενική και μου λέει, ότι όποιος φοβάται ή μισεί όποιον διαφέρει από τον ίδιο, δείχνει μια βάρβαρη προσπάθεια που κάνει κάποιος να προβάλει και να επιβάλει την παρουσία του, στον κόσμο με ματαιοδοξία αλαζονεία και πολλές φορές με κακία, είναι και υπαρξιακό το ζήτημα. Ο ανώτερος άνθρωπος δεν ασκεί εξουσία και απαξίωση και κατάκριση για να τονίσει την ύπαρξη του.
Βέβαια, όταν μιλάμε για έκφραση απαξίωσης για πολιτισμικού και θρησκευτικού και φυλετικού τύπου απόρριψη μιλάμε πλέον για υποβάθμιση των ψυχών και της ανθρώπινης ζωής με κίνητρο την διαφορετικότητα και δεν εξετάζουμε το άτομο αλλά το σύνολο των χαρακτηριστικών των ανθρώπων ενός πολιτισμού ή μιας θρησκείας.
Η βαθύτερη αιτία είναι ο φόβος που προκαλεί μίσος και το μίσος είναι ένδειξη συμπλέγματος αβάσιμης ανωτερότητα ς από αυτόν που το ασκεί .
Αυτή η απαξίωση ή το μίσος είναι χαρακτηριστικό των μαζών κάθε έθνους. Μάζες χωρίς σταθερές αξίες χωρίς κρίση χωρίς απόψεις μόνο και μόνο επειδή το υποστηρίζει το σύνολο των ανθρώπων σαν ορθό, αυτοί οι μέτριοι άνθρωποι ,που υποτιμούν την αξία της ύπαρξης και της αξίας των ανθρώπων, υπαρξιακά πια.
Οι μάζες προκαλούν μεγάλες κρίσεις στην κοινωνία μιας και απευθύνεται σε ανθρώπους, με έλλειψη ενσυναίσθησης για την ύπαρξη του άλλου ανθρώπου γενικότερα. Η διάκριση είναι ένα στερεότυπο που είναι βαθιά ριζωμένο στους ανθρώπους που έχουν την εμμονή να υπάρξουν με έναν επιβλητικό τρόπο μειώνοντας τους άλλους, αυτό συμβαίνει γενικά σε κάθε κοινωνία και χώρα και στα δύο φύλα, και εντονότερα το συναντούμε στους ανθρώπους με πολιτισμικές και ανθρωπιστικές προκαταλήψεις με χαμηλή νόηση και πνευματικότητα και αυτοί με την σειρά τους κληροδοτούν αυτές τις προκαταλήψεις στα παιδιά τους.
Μπορείς να διαφωνείς με κάποιες πολιτισμικές και θρησκευτικές και κοινωνικές νοοτροπίες ιδέες και ζητήματα αλλά αυτό δεν δίνει το ελεύθερο σε κάποιον να απαξιώσει το σύνολο των ανθρώπων ενός έθνους.
Οι πεποιθήσεις των μαζών είναι εχθρός του ανθρωπισμού, του πολιτισμού και της καλλιέργειας, διότι ένας καλλιεργημένος άνθρωπος δεν βρίσκει μόνο αρνητικά στην ιστορία, στη θρησκεία και στον πολιτισμό των ανθρώπων, ανεξάρτητα αν θεωρεί ότι ένας πολιτισμικός θεσμός είναι αρνητικός ή θετικός ή αδιάφορος.
Σε ένα κοινό των ανθρώπων μιας χώρας όλοι θέλουμε να είμαστε μέρος της κοινωνίας να έχουμε κοινωνικές επαφές, να μας αποδεχθεί η κοινωνία σαν μέλος της, να είμαστε αποδεκτοί, ειτε είμαστε μετανάστες είτε ντόπιοι, είτε μετακινηθήκαμε κάπου εντός χώρας, αυτό ισχύει για όλους, γι’ αυτό πρέπει να μπαίνουμε στην θέση των ανθρώπων, και να αγκαλιάζουμε κάθε το άτομο, ξεχωριστά.
Αυτό απευθύνεται στον σωστό χειρισμό της πολιτείας, να μάθουν την γλώσσα τους κανόνες, να έχουν στέγη και εργασία, δηλαδή η πολιτεία να ενσωματώσει τους ανθρώπους στην κοινωνία με την προσπάθεια των πολιτών, να τους αποδεκτούν, όπως και εμείς όταν μεταναστεύουμε έχουμε ανάγκη να μας αποδεκτούν οι υπόλοιποι λαοι.
Διεφθαρμένοι και υγιείς υπάρχουν παντού στο πλανήτη ανεξαρτήτως εθνότητας. Το χρέος της πολιτείας είναι να εφαρμόσει όχι μόνο τους νόμους που εξασφαλίζουν την ασφάλεια των πολιτών της χώρας, αλλά και την πρόνοια για ένα σύστημα υγιούς πληθυσμού με βάση την πρόνοια και την υγεία των ανθρώπων με ανθρωπιστικό υπόβαθρο.
Η εκάστοτε πολιτεία που εκλέξαμε για να μας αντιπροσωπεύει, οφείλει να παρέχει τις υπηρεσίες σε όλους τους πολίτες (Έλληνες & αλλοεθνείς) που κατοικούν σε αυτήν την χώρα ισότιμα, καθώς και οι ίδιοι οι πολίτες να είναι συνειδητοποιημένοι, σωστοί, τίμιοι και να είναι όσο το δυνατόν πιο χρήσιμοι στην κοινωνία στην χώρα και γενικότερα στο κοινό καλό.
