Η Γαλλίδα συγγραφέας Ανί Ερνό τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας 2022 για το “θάρρος και την κλινική οξύνοια με την οποία αποκαλύπτει τις ρίζες, την αποξένωση και τους συλλογικούς περιορισμούς της προσωπικής μνήμης”, ανέφερε η επιτροπή που απονέμει τα βραβεία.
Η Ερνό, το έργο της οποίας είναι κυρίως αυτοβιογραφικό, είναι 82 ετών. Στην Ελλάδα τη γνωρίζουμε κυρίως μέσα από τα βιβλία της «Το Γεγονός» και «Ο Τόπος».
Το βραβείο απονέμει η Βασιλική Σουηδική Ακαδημία Επιστημών και συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 10 εκατομμυρίων σουηδικών κορωνών (περίπου 920.000 ευρώ).
Το βιογραφικό της Ανί Ερνώ
Η Ανί Ερνώ γεννήθηκε στη Γαλλία (Lillebonne) το 1940. Σπούδασε στο Πανεπιστήμιο της Ρουέν και εργάστηκε σαν καθηγήτρια στο Centre National d’ Enseignement par Correspondence.
Τα σύντομα, αυτοβιογραφικά της αφηγήματα -τα οποία δεν ξεπερνούν, συνήθως, τις εκατό σελίδες- ασχολούνται με θέματα της παιδικής της ηλικίας, των σχέσεων με τους γονείς της και με τους ερωτικούς της συντρόφους, χωρίς να χάνουν τη ζωντάνια, τη δύναμη και την οξυδέρκειά τους: “Les armoires vides”, 1974, “Ce qu’ ils disent ou rien”, 1977, “La place”, 1984 (ελλ. “Η θέση”, εκδ. Χατζηνικολή) “Une femme”, 1987, “Passion simple”, 1991 (ελλ. “Πάθος”, εκδ. Χατζηνικολή), “Journal du dehors”, 1993, “La honte”, 1997 (ελλ. “Ντροπή”, εκδ. Χατζηνικολή), “Je ne suis pas sortie de ma nuit”, 1999 (ελλ. “Δεν βγήκα από το σκοτάδι μου”, εκδ. Χατζηνικολή), “L’ evenement”, 2000, “La vie exterieure”, 2000, “Se perdre”, 2001 (ελλ. “Χάνομαι”, εκδ. Χατζηνικολή), “L’ occupation”, 2002, “L’ ecriture comme un couteau”- συνεντεύξεις με τον Frederic-Yves Jeannet, 2003.
Σε ένα τηλεοπτικό πορτραίτο που ετοίμασε για λογαριασμό του Υπουργείου Πολιτισμού o Timothy Miller, το 2000, η Αννί Ερνώ ισχυρίζεται ότι δύο είναι τα στοιχεία που κυριαρχούν στη γραφή της: αυτό της κοινωνικής ανισότητας, της τομής ανάμεσα στον οικογενειακό κοινωνικό της χώρο και στον κόσμο των γραμμάτων που διάλεξε ν’ ακολουθήσει η ίδια, αφενός, και αφετέρου το στοιχείο της ανδρικής κυριαρχίας στον κόσμο.
Μακριά από οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι προϊόν της φαντασίας, αναζητά την πραγματικότητα μέσα από τις αναμνήσεις, τις αισθήσεις και τα συναισθήματά της, είτε πρόκειται για συναισθήματα -κοινωνικής- ντροπής, είτε πάθους. “Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου”, λέει, “δημιουργική εργασία ή εργασία γύρω από θέματα μορφής που να μην έχει αφετηρία της την πραγματικότητα”.
Το 2001 δημοσίευσε το προσωπικό της ημερολόγιο με τίτλο “Se perdre” (“Χάνομαι”). Τα έργα της διδάσκονται στο γαλλικό σχολείο ως σύγχρονη κλασική λογοτεχνία. Το 1984, το αυτοβιογραφικού περιεχομένου έργο της “Η θέση” (La place) τιμήθηκε με το βραβείο Renaudot. Το βιβλίο της τα “Τα χρόνια” (Εditions Gallimard, 2008) τιμήθηκε με τα βραβεί Marguerite Duras (2008) και Francois Mauriac (2008).
